Z przedmowy: Dzisiejszy Śląsk (po niemiecku - Schlesien, po czesku - Slezsko) posiada od ostatnich stuleci swoją wzajemnie ukształtowaną historię. Ze względu na to, że historia ta odzwierciedla się nie tylko jako fenomen geograficzny, polityczny i gospodarczy, lecz także w zakresie ludzkich osiągnięć kulturalnych (w sztuce i muzyce), w technice, medycynie i wielu innych naukach, grupa projektu badawczego pt. „historia kultury fizycznej na Śląsku” podjęła się opracowania dziejów sportu w tym regionie w XIX i XX wieku i przedstawienia ich szerokiej opinii publicznej. Myślą przewodnią było, aby sport jako część „bezgranicznej współpracy wniknął jeszcze mocniej do świadomości ludzi”. Przy tej okazji nawiązuje projekt w swojej różnorodności do celów i idei europejskiego sportu, który w ostatnich 15 latach nabiera coraz większego znaczenia. Nasza wiedza na polu nauki o kulturze fizycznej z jej aspektami w obrębie historiografii sportu na Śląsku w ostatnich dwóch stuleciach zawiera jeszcze sporo luk. Z tego powodu dr hab. prof. PWSZ Karl-Heinz Schodrok (Brilon) wyszedł z inicjatywą podjęcia zespołowych badań tego tematu. Z pomocą pospieszył mu prof, dr Norbert Urbainsky (Bochum),który w 2004 roku rozpoczął poszukiwania kompetentnych autorów. Z inspiracji prof, dr Katalin Szikora (Budapeszt) pozyskał on do współpracy prof, dra hab. Bernarda Woltmanna i dra hab. prof. AWF Tomasza Jurka (Gorzów Wlkp.), do których dołączył potem prof, dr hab. Mirosław Ponczek (Katowice). W ten sposób powstało gremium, które pod kierunkiem B. Woltmanna, jednego z czołowych historyków kultury fizycznej w Europie, to zadanie mogło podjąć. Wszystkie robocze spotkania (w latach 2004 - 2007), które odbywały się na przemian w Polsce i w Niemczech (Gorzów Wlkp., Weimar, Katowice, Westfalski Związek Gimnastyczny Oberwerries), przebiegały w atmosferze dobrej współpracy, przy wzajemnym poszanowaniu i przyjaźni, które później - podczas tygodnia wędrówek w szwajcarskich Alpach - mogły być kontynuowane. Można z całą pewnością powiedzieć, że ta humanistyczna myśl, podobnie jak u filantropów XIX wieku, właśnie w sporcie, znalazła tu swój wyraz we wzorowej, konstruktywnej postaci. Inicjatorom projektu badawczego chodziło również o wniesienie wkładu do procesu pojednania w jego naukowym, kulturalnym i ludzkim wymiarze. Byt to dobry przykład dla dialogu kultur, pozytywnego współżycia, porozumienia i przyjaźni narodów w celu urzeczywistnienia nowej orientacji na Europę (wschodnią wzgl. zachodnią). W ten sposób wspólne dziedzictwo kulturalne, także w sporcie Polaków i Niemców, stanie się dla przyszłości drogowskazem i zachętą do dalszych badań tego zjawiska historycznego tak, abyśmy razem „wymazali granice z naszych głów”.