Berelson i Steiner (1964: 527) definiują komunikację jako „transmisję informacji, umiejętności, pojęć, idei, uczuć itp. za pomocą symboli tworzonych przez słowa, dźwięki, obrazy czy dotyk". Ujęcie prakseologiczne komunikowania kładzie nacisk na działania celowe, zorientowane na osiągnięcie konkretnego wyniku (np. wywarcie wrażenia), co też obliguje do rozpatrywania tego procesu w aspekcie jego sprawności i dążenia do usprawniania (Łasiński, Chmielewska i Głowicki, 2004). Sytuacja wzajemnego kontaktu między jednostkami określana jest mianem interakcji (Oyster, 2002), a najmniejszą jednostką tworzącą interakcję jest wymiana słowna (Baylon i Mignot, 2008). W trakcie wycieczek turystycznych interakcje występują pomiędzy przewodnikiem a wycieczkowiczami, pomiędzy wycieczkowiczami wewnątrz grupy, a także między wycieczkowiczami lub przewodnikiem a okolicznymi mieszkańcami, przy czym sposób komunikowania się przewodnika z grupą powinien sprzyjać interakcyjności. Rozważania podjęte w niniejszej monografii dotyczą komunikacji interpersonalnej w turystyce. Dominującą formą komunikowania w codziennej pracy przewodnika jest wystąpienie publiczne. Przewodnik oprowadzający wycieczkowiczów po danym rejonie dokonuje prezentacji, która „w procesie komunikowania jest planowym i systematycznym sposobem oddziaływania na określoną grupę w sposób bezpośredni" (Łasiński, 2000: 63). Wystąpienie przewodnika turystycznego nosi wszystkie znamiona wyżej zdefiniowanej prezentacji, choć nie jest to typowa prezentacja audytoryjna. Prezentacja miasta w trakcie wycieczki jest wydarzeniem więcej niż tylko interakcyjnym. Znacznie bardziej aktywizuje ona uczestników (słuchaczy) niż prezentacja w warunkach audytoryjnych albo scenicznych, dlatego że mają oni możliwość odbierania przekazywanych przez przewodnika (prezentera) treści za pomocą wszystkich swoich zmysłów. Dodatkowo robią to w sposób dynamiczny, ponieważ wciąż się przemieszczają, podążając za prezenterem. „Niemal w każdym momencie doświadczenia turystycznego różne zmysły współpracują ze sobą, budując świadomość zlokalizowanych w czasie i przestrzeni ludzi i rzeczy. Na doświadczenie turysty składają się nie tylko krajobrazy (i sceny miejskie), ale również kombinacje dźwięków (jak we współczesnej turystyce kubańskiej, zwłaszcza w kontekście filmu Buena Vista Social Club), bukiety zapachów (np. podczas leśnych wędrówek [...]), doznania smakowe (szczególnie od czasów wynalezienia pod koniec XVIII wieku restauracji, zob. Spang, 2000) i geografia dotyku (np. podczas wspinaczki [...])"* (Urry, 2007: 231).